نهج سعادت

حادثه جانگداز ضربت خوردن مولا علی ـ علیه السلام ـ و شهادت حضرتش را تسلیت می­گوییم.

سحرگاه همین شب، شب نوزدهم ماه خدا بود که تارک عدالت شکست و پیشگویی پیامبر خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ رخ داد. سال­ها از خطبه پیامبر که به شعبانیه آوازه یافت، می­گذشت. سال­ها بود که پیشوای پارسایان، علی ـ علیه السلام ـ این رویداد را انتظار می­کشید. در آن روز پیامبر از ماه خدا ­می­گفت و میهمانانش را به کارهایی سفارش می­کرد که در آن فضیلت داشت. اینجا بود که امیر­ مؤمنان ـ علیه­السّلام ـ برخاست و گفت: ای پیامبر خدا! برترین کارها در این ماه چیست؟

و حضرتش فرمود: یَا أَبَا الْحَسَنِ أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ فِی هَذَا الشَّهْرِ الْوَرَعُ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثُمَّ بَکَى فَقُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا یُبْکِیکَ فَقَالَ یَا عَلِیُّ أَبْکِی لِمَا یُسْتَحَلُّ مِنْکَ فِی هَذَا الشَّهْرِ کَأَنِّی بِکَ وَ أَنْتَ تُصَلِّی لِرَبِّکَ وَ قَدِ انْبَعَثَ أَشْقَى الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ شَقِیقُ عَاقِرِ نَاقَةِ ثَمُودَ فَضَرَبَکَ ضَرْبَةً عَلَى قَرْنِکَ فَخَضَبَ مِنْهَا لِحْیَتَکَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ وَ ذَلِکَ فِی سَلَامَةٍ مِنْ دِینِی فَقَالَ ص فِی سَلَامَةٍ مِنْ دِینِکَ ثُمَّ قَالَ یَا عَلِیُّ مَنْ قَتَلَکَ فَقَدْ قَتَلَنِی وَ مَنْ أَبْغَضَکَ فَقَدْ أَبْغَضَنِی وَ مَنْ سَبَّکَ فَقَدْ سَبَّنِی لِأَنَّکَ مِنِّی کَنَفْسِی رُوحُکَ مِنْ رُوحِی وَ طِینَتُکَ مِنْ طِینَتِی إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى خَلَقَنِی وَ إِیَّاکَ وَ اصْطَفَانِی وَ إِیَّاکَ وَ اخْتَارَنِی لِلنُّبُوَّةِ وَ اخْتَارَکَ لِلْإِمَامَةِ فَمَنْ أَنْکَرَ إِمَامَتَکَ فَقَدْ أَنْکَرَ نُبُوَّتِی یَا عَلِیُّ أَنْتَ وَصِیِّی وَ أَبُو وُلْدِی وَ زَوْجُ ابْنَتِی وَ خَلِیفَتِی عَلَى أُمَّتِی فِی حَیَاتِی وَ بَعْدَ مَوْتِی أَمْرُکَ أَمْرِی وَ نَهْیُکَ نَهْیِی أُقْسِمُ بِالَّذِی بَعَثَنِی بِالنُّبُوَّةِ وَ جَعَلَنِی خَیْرَ الْبَرِیَّةِ إِنَّکَ لَحُجَّةُ اللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ وَ أَمِینُهُ عَلَى سِرِّهِ وَ خَلِیفَتُهُ عَلَى عِبَادِهِ‏؛[1]

ــ ای ابا­الحسن! برترین اعمال در این ماه، پارسایی ورزیدن از حرام­های خدای ـ عز و جل ـ است و سپس گریست،

ــ یا رسول اللَّه! چه می­گریاندتان؟!

ــ یا علىّ! می­گریم برای آتچه در این ماه بر تو روا می­دارند. گویی می­بینمت که برای پروردگارت به نمازى و تیره بخت­ترین نخستین و واپسین مردمان، برادر و همانند پی­کننده ناقه ثمود، برخاسته، ضربتی بر میانه سرت فرود مى‏آورد و محاسنت را از آن رنگین می­کند.

ــ یا رسول اللَّه! آن گاه که این روی می­دهد، دینم سالم است؟

ــ آری، دینت سالم است ... یا علىّ! هر که تو را بکشد، مرا کشته است. هر که تو را دشمن دارد، مرا دشمن داشته است. هرکه تو را دشنام دهد، مرا دشنام داده است؛ زیرا تو از من و همانند جانمی، روحت از روح من است و سرشتت از سرشت من. خدای تعالى مرا و تو را آفرید و من و تو را برگزید. مرا براى پیامبری گزید و تو را براى امامت. پس هر که امامت تو را نپذیرد، نبوّت مرا نپذیرفته است. اى علىّ! تو وصیّیم، پدر فرزندانم، همسر دختم و جانشین من بر امّتم در زندگانی و پس از مرگمی. فرمان تو، فرمان من و نهى تو، نهى من است. سوگند به آن که مرا به پیامبری برانگیخت و مرا بهترین آفریدگان قرار داد، تو حجّت خدایی بر آفریدگانش و امین اویی بر اسرارش و جانشین اویی بر بندگانش.