نهج سعادت

زاد روز آفتاب مهر و داد، حضرت مهدی موعود ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ را شاد باش می­گوییم

غیبت یک آزمون است؛آزمونی بس دشوار، چندان که گاه یادآوری­اش چشمان امام صادق ـ علیه­السلام ـ را اشکبار می­کرد و ناله جانسوزش را برمی­آورد.[1] سرفراز بیرون آمدن از این آزمون به اموری بسته است و دعا یکی از آنهاست. بخشی از دعا برای منتَظَر ـ علیه السلام ـ است که جان­ها همه فدای خاک پایش باد. این بخش از دعا اثری دو سویه دارد. دعا برای سلامتی و تعجیل در ظهورش، خود گشایشی است برای دعاکنندگان. بخش دگر دعا برای خود منتظران است تا با کمک آن روزگار پر فتنه و آشوب غیبت را با شناخت درست امام زمان خویش و با باوری استوار به انجام رسانند. پیشوای ششم ـ علیه السلام ـ برای زمانه غیبت، دو دعا به ما می­آموزد:   

1. زراره گوید: از امام صادق ـ علیه­السلام ـ شنیدم که می­گفت: قائم پیش از این که قیام کند، غیبتی دارد. به ایشان گفتم: برای چه؟ امام در حالی که به شکمش اشاره کرد، گفت: می­ترسد. سپس فرمود:

ای زراره! او، همان است که انتظارش برده می­شود. او کسی است که در زاده شدنش شک می­کنند. برخی می­گویند هنوز در شکم مادر است و برخی می­گویند او(زاده شده) و غایب است. گروهی می­گویند اصلاً زاده نشده است. گروهی می­گویند دو سال پیش از وفات پدرش، زاده شده است؛ جز اینکه خدای تعالی دوست دارد، شیعه را بیازماید. ای زراره! در آن هنگام است که باطل­گرایان شک می­کنند.

    زراره گوید: گفتم: فدایت شوم! اگر آن زمان را دریابم چه کنم؟ فرمود: هنگامی که آن زمان را درک کردی بر این دعا پایداری کن:

اللَّهُمَّ! عَرِّفْنِی نَفْسَکَ؛ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی نَفْسَکَ لَمْ أَعْرِفْ نَبِیَّکَ. اللَّهُمَ‏! عَرِّفْنِی رَسُولَکَ؛ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی رَسُولَکَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَکَ. اللَّهُمَّ! عَرِّفْنِی حُجَّتَکَ؛ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دِینِی؛[2] خدایا! خود را به من بشناسان که اگر خود را به من نشناسانى، پیامبرت را نمی­شناسم. خدایا! پیامبرت را به من بشناسان که اگر پیامبرت را به من نشناسانى حجتت را نمی­شناسم. خدایا! حجتت را به من بشناسان که اگر حجت خود را به من نشناسانى در دینم گمراه می­شوم.

2. عبد اللَّه بن سنان گفت: امام ششم فرمود: به زودی شبهه­ای به شما می­رسد پس می­مانید بی رایتی که دیده شود و بی ‏پیشوای هدایتی و از آن کسى نجات نمی­یابد؛ مگر آن که خدا را به دعای غریق بخواند. پرسیدم دعاى غریق چگونه است؟ فرمود: می­گویى:«یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَى دِینِکَ» و من گفتم: «یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَى دِینِکَ» امام فرمود: به حتم خداى عز و جل، مقلب القلوب و الابصار است؛ اما آن چنان بگو که به تو می­گویم: «یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَى دِینِک.».[3]