نهج سعادت

رحلت ام المؤمنین، حضرت خدیجه کبرای ـ سلام الله علیها ـ را تسلیت می گوییم

عن عفیف، قال: جئت فی الجاهلیة الى مکة، فنزلت على العباس بن عبد المطلب

فلما طلعت الشمس و حلقت فی السماء و انا انظر الى الکعبه، اقبل شاب، فرمى ببصره الى السماء، ثم استقبل الکعبه، فقام مستقبلها، فلم یلبث حتى جاء غلام، فقام عن یمینه قال: فلم یلبث حتى جاءت امراه، فقامت خلفهما، فرکع الشاب، فرکع الغلام و المرأة، فرفع الشاب فرفع الغلام و المرأة، فخر الشاب ساجدا فسجدا معه، فقلت: یا عباس، امر عظیم! فقال: امر عظیم! ا تدرى من هذا؟ فقلت: لا، قال: هذا محمد بن عبد الله بن عبد المطلب، ابن أخی ا تدرى من هذا معه؟ قلت: لا، قال: هذا على بن ابى طالب ابن عبد المطلب، ابن أخی ا تدرى من هذه المرأة التی خلفهما؟ قلت:

لا، قال: هذه خدیجه بنت خویلد، زوجه ابن أخی، و هذا حدثنى ان ربک رب السماء، امرهم بهذا الذى تراهم علیه، و ایم الله ما اعلم على ظهر الارض کلها أحدا على هذا الدین غیر هؤلاء الثلاثة.                                      

                                                                (تاریخ الأمم و الملوک ،ج‏2،ص311)

 

شخصی به نام عفیف که در جاهلیت و زمانه بعثت به مکه آمده و میهمان عباس بن عبد المطلب شده است، می­گوید:

هنگامی که خورشید سر برزد، بالا آمد و به میانه آسمان رسید، من به کعبه می­نگریستم  که جوانی به مسجد­الحرام آمد، نگاهی به آسمان انداخت و سپس رو به کعبه ایستاد. چیزی نگذشت که کودکی آمد و در طرف راست او ایستاد. زمانی نگذشت که زنی آمد و پشت سر آن دو ایستاد. جوان به رکوع رفت، کودک و زن نیز به رکوع رفتند. جوان از رکوع برخاست، کودک و زن هم برخاستند. آن گاه جوان به سجد رفت، آن دو نیز با او به سجده رفتند.

من به عباس گفتم: یا عباس، امری عظیم!

عباس گفت: امری عظیم! آیا می­دانی این کیست؟

ــ نه.

ــ این محمد پسر عبدالله، پسر عبدالمطلب، برادر زاده من است. آیا می­دانی با او کیست؟

ــ نه

ــ این على پسر ابوطالب پسر عبد المطلب، برادر زاده ­ من است. آیا می­دانی این بانویی که پشت سر آن دو هست، کیست؟

ــ نه

ــ این خدیجه دختر خویلد، همسر برادر­زاده­ام است و این برادرزاده­ام به من گفت که پرودگارت،  پروردگار آسمان، آنان را به این کاری که می­بینی فرمان داده است. به خدا سوگند بر پهنه زمین، سراسرش، کسی را بر این آیین سراغ ندارم.